Deze keer maar eens ongestoord neuzen in het archief van de gemeente Tubbergen nu iedereen daar op vakantie is. De sleutel ligt gewoon onder de deurmat. Een waarschuwing vooraf; wie lid is van de Partij voor de Dieren kan beter de Libelle pakken.
Het is vrijdag 4 juni 1983, omstreeks 12.15 uur, als op het politiebureau aan de Julianastraat in Tubbergen een melding binnenkomt over een loslopende herdershond in de buurt van de Delmaweg en de Veeneggeweg. Eerder die week was de hond ook al opgevallen. Kinderen op de fiets durfden niet eens meer naar school, aldus de melder.
Als de bliksem vertrekken twee jonge wachtmeesters der Rijkspolitie vanaf het politiebureau aan de Julianastraat in Tubbergen richting de Delma, het buitengebied van Geesteren. Zelfs opperwachtmeester Gerard Hampsink snelt de twee achterna. Met karabijn, zo staat in de mutatie.
Al snel wordt in een weiland langs de Veeneggeweg een op hol geslagen hond gesignaleerd. Brede kop, wijd uitstaande oren en rechte rug. Vriendelijk wordt het dier aangeroepen. “Halt politie!”, maar geen reactie.
Dan volgt vanuit het zijraam van het politiebusje een pistoolschot, maar de hond snelt op drie poten verder en verschanst zich achter een tuinkabouter bij een boerderij aan de Veeneggeweg.
Er volgt een nieuwe, oorverdovende KNAL. Nu met de karabijn, een precisiewapen en gehanteerd door de chef zelf. Helaas is de kabouter de Sjaak. De puntmuts vliegt door de lucht en de hond gaat er vandoor.
Maar na een korte achtervolging is het alsnog raak. Het arme dier heeft de oneerlijke strijd verloren. Nee, hij wordt nog net niet op het kerkplein in Geesteren geshowd maar iedereen in de omgeving van de Delma is blij. Kinderen kunnen weer veilig naar school. Eind goed, al goed… zou je denken.
Nog steeds wordt er gesmoesd dat deze herdershond een wolf moet zijn geweest. Ex-boswachter en wolvenkenner Roel Korbee weet het wel zeker. Helaas of gelukkig (daar zijn de meningen over verdeeld) verbleef de wolf hier hooguit een midweek. Het mysterie is nooit opgelost. Tegenwoordig zouden ook deze politieagenten de Sjaak zijn.
Zolang wolven geen mensen aanvallen zijn ze hier beschermd, zelfs als diezelfde wolf elke week een paar schapen aanvreet, verminkt of vermoordt. Hoe zoiets afloopt als binnenkort zo’n “schaap” op een kinderfietsje rijdt, is nog onbekend. Daar wordt na de vakantie verder over vergaderd.
Overigens waren destijds de agenten ervan overtuigd dat het een verwilderde hond was. Een van hen was net als Korbee ook ervaringsdeskundige. Zo had hij vroeger tijdens het voorleesuurtje bij juffrouw Fien (wie in Albergen zat niet bij haar in de eerste klas?) op de poster van Roodkapje gezien dat de wolf een witte pyjama met slaapmuts droeg, terwijl het dier aan de Veeneggeweg bij lange na niet voldeed aan die beschrijving.
Zelfs toenmalig adjudant Veltman was in zijn nopjes en liep diezelfde middag met de mutatiemap onder de arm naar het gemeentehuis. Kennelijk om nog net voor het weekend bij burgemeester Cees Smal een wit voetje te halen.
Nu vraagt u zich vast en zeker af of het de voet was uit het sprookje van De wolf en de zeven geitjes. Klopt… ook dat van juffrouw Fien!
J. Kwibus
